WOJACZEK (1999)

„Wojaczek” to bardzo przejmujący i tragiczny obraz oparty na biografii jednego z polskich „poetów wyklętych” – Rafała Wojaczka.
Film pokazuje to, co tworzyło legendę poety – jego życie, skandale, inność, problemy i…zagubienie w otaczającym świecie. Klimat jego życia i twórczości został idealnie oddany m.in. dzięki czarno – białej konwencji filmu.
Obraz skupia się na ostatnim okresie życia Wojaczka – tym najbardziej mrocznym, najbardziej szalonym i depresyjnym a jednocześnie najbardziej twórczym.

„Wojaczek” to jednak film nie tylko o legendzie doskonałego poety. To także doskonały obraz Polski lat 60.tych ubiegłego wieku. Wszechobecna jest w nim szarość, beznadzieja, smutek i nuda codzienności.
W tym wszystkim znalazło się jednak miejsce na spotkania w klubokawiarni, rozmowy o poezji, muzykę i alkohol, alkohol, alkohol…
„Wojaczek” nie należy na pewno do filmów łatwych ale poraża swoim realizmem i odmiennością. Tak jak odmienne i nie zawsze zrozumiałe dla przeciętnego człowieka było życie i twórczość głównego bohatera. To film przepełniony smutkiem jednak nie brakuje w nim elementów humorystycznych.

Dużym plusem obrazu jest jego świetna obsada aktorska. W tytułową rolę wcielił się Krzysztof Siwczyk, młody poeta, który „czuje” Wojaczka, był bowiem fanem jego twórczości. Obok niego pojawia się również wiele postaci bezpośrednio związanych z nieżyjącym poetą. Teresa Ziomber, która wcieliła się w rolę bezdomnej kobiety to nikt inny jak w rzeczywistości wielka miłość Wojaczka. Warto wspomnieć również brata autora – Andrzeja Wojaczka, który zagrał neurologa opiekującego się Rafałem.
Dodatkowym smaczkiem są wykorzystane w filmie fragmenty wierszy Rafała Wojaczka, elementy z jego prozy czy też wspomnienia najbliższych.

„Wojaczek” to w mojej ocenie film-poezja, film który zbliża nas do życia poety i pozwala choć na chwilę zagłębić się w jego duszę.
Jeżeli kochacie poezję, kochacie Wojaczka, Bursę, Stachurę i innych kaskaderów polskiej literatury musicie obejrzeć ten film. Polecam !

7.4/10

7.0/10